Leven met alzheimer
21 september 2024
Omgaan met dementie is niet altijd makkelijk. Toch komen veel mensen ermee in aanraking. Soms in de directe nabijheid, soms op straat of in de supermarkt. Elk jaar op 21 september wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor deze ziekte, het is dan Wereld Alzheimer Dag. Het thema dit jaar is ‘Samen in beweging’. Wij spraken met meneer en mevrouw Donker (beiden 71) uit Makkinga over het leven met dementie.
“We wonen hier nu 40 jaar”, vertelt Henk Donker wanneer we plaatsnemen aan de ronde eettafel in de voorkamer van het knusse familiehuis. “Dat weet ik zo goed omdat Hermanna zwanger was van ons eerste kind, zoon Jan.” Twintig maanden later volgt dochter Tineke.
“Ja, en achter het huis van de overburen staat een rode boerderij. Daar ben ik geboren”, vertelt Hermanna Donker trots. Ze is de middelste van drie kinderen en vernoemd naar haar moeder. “Ik was het oogappeltje van mijn vader, hij was heel gek met mij. Mijn vader leed ook aan alzheimer.”
Hoe het begon
Ook Hermanna heeft alzheimer, zo ontdekten ze enige tijd geleden. “Op een gegeven moment vergat ik iets denk ik”, vertelt Hermanna. Henk vult aan: “Ja, en dat gebeurde steeds meer. Hermanna roept regelmatig dat ze nergens last van heeft. Ze blijft er vrolijk onder en dat is heel mooi. Ze had een keer een afspraak met de pedicure. ’s Ochtends spraken we daar nog over. Diezelfde dag pasten we ook op onze kleinkinderen. We hadden net een broodje gegeten toen de telefoon ging. Het was de pedicure, ze zat op Hermanna te wachten. Gelukkig kon ze nog komen. Dat soort dingetjes vergeet ze dan”.
Meneer Donker richt zich tot Hermanna: “Je bent op een gegeven moment naar de huisarts geweest. En de huisarts stuurde je door naar de polikliniek Klinische Geriatrie van ziekenhuis Tjongerschans. Toen kregen we met dokter Timmer en de verpleegkundigen te maken. Er zijn allerlei onderzoeken gedaan en daar kwam de conclusie uit: het is beginnende dementie.”
De impact van alzheimer
Dat alzheimer impact heeft op je leven, staat vast. De impact van alzheimer op het leven van de familie Donker is nog niet heel groot. Henk vertelt: “Het is er. En je merkt het doordat ze regelmatig dingen herhaalt. Ze vergeet soms wel eens wat. Maar de dingen die ze belangrijk vindt, vergeet ze niet. Ik moet wat meer de boel in de gaten houden maar in het dagelijks leven functioneert ze prima”, waarop Hermanna lachend roept: “Ja ik kook hoor, dat doet Henk niet!”
De impact van muziek
Muziek is er met de paplepel ingegoten en is erg belangrijk voor Hermanna. Het loopt als een rode draad door haar leven. Elke woensdag en vrijdag speelt ze op de hoorn. Op woensdag doet ze dat bij Leeuwarder Harmonie Da Capo. Ze rijdt er zelfstandig heen met de auto. “Dan ga ik via Drachten, en dan neem ik afslag 25. In de Kurioskerk in Leeuwarden, daar is het korps”, vertelt ze. “Dát vergeet ze niet”, zegt meneer Donker lachend. Hij vervolgt: “Ze vraagt regelmatig ’s morgens aan mij: Hebben wij iets vandaag? Moet ik iets bijzonders? Maar op woensdagmorgen roept ze: Vanavond moet ik naar Da Capo!”
“Ja, dat weet ik dan wel”, voegt Hermanna lachend toe.
Samen in beweging
Eén ding is zeker: Hermanna wordt niet beter. Maar zoals het nu gaat, gaat het prima.
Henk en Hermanna Donker zijn ondernemende types. Ze hebben zich altijd ingezet voor de gemeenschap en doen dat nog steeds. Ook op hun oude dag zitten ze allesbehalve stil. Hermanna hardloopt nog altijd één keer per week. En op maandag gaat ze steevast naar pilates. Samen trekken ze er regelmatig op uit, vaak met de fiets. “We hebben geen elektrische fietsen hoor”, glimlacht Hermanna. “Zolang het nog kan, trappen we ouderwets.”
Regelmatig strijken ze halverwege een fietstocht neer op het terras van ‘In Kannen en Kruiken’, een sfeervolle lunchroom in Oosterwolde. Henk en Hermanna zijn hier graag geziene gasten. “Dan gaan we even zitten, drinken we wat en dan eten we wat lekkers erbij. Dát is genieten”, zegt Henk. Hermanna knikt instemmend.
Nu ze beiden niet meer werken en meer tijd hebben om samen dingen te doen, genieten ze samen nog meer van het leven. En dat is zichtbaar. De alzheimer daarentegen nog niet.
Foto: Hermanna Donker