11 december 2023

"Ik doe mijn werk tot op mijn allerlaatste dag met veel plezier."

Na 32 jaar nemen we afscheid van oogarts Khaled Mansour. Hij gaat met pensioen. Van niets bouwde hij hier samen met Siep van der Veen het specialisme oogheelkunde op. De jonge artsen ontmoetten elkaar op de opleiding en het klikte zo goed dat ze besloten hun krachten te bundelen. Vol energie kwamen ze bij Tjongerschans werken. Nu is het tijd voor jonge artsen om de praktijk met dezelfde energie voort te zetten, zo zegt Mansour. Nog één keer vertelt hij zijn verhaal, dat begint in Egypte.

“Ik ben opgegroeid in Egypte. In het laatste jaar van mijn studie tot basisarts in Egypte leerde ik mijn Nederlandse vrouw kennen. Na het afronden van mijn studie zijn we naar Nederland verhuisd. Mijn opleiding Oogheelkunde volgde ik in Utrecht. Daar heb ik mijn vriend Siep van der Veen leren kennen.” Siep van der Veen ging vorig jaar met pensioen.

Groot gebrek aan oogartsen
Samen met Siep besloot Khaled in 1991 naar Heerenveen te vertrekken. En daar mogen we blij mee zijn, het had ook heel anders kunnen lopen. “In die tijd was er een groot gebrek aan oogartsen. Dus met z’n tweeën kregen we banen aangeboden in onder andere Meppel, Leeuwarden, Zwolle, Groningen, Emmen en Heerenveen. We besloten naar Heerenveen te komen. Het klikte enorm goed met de directeur destijds. Een andere reden om voor Tjongerschans te kiezen was dat we hier helemaal naar ons eigen ideeën en wensen het specialisme konden vormgeven. We kregen daarin veel vertrouwen van de directie.”

Groeien binnen no-time
“We zijn begonnen met 3 tot 4 patiënten per dag. Al gauw breidden we ons team uit met een orthoptist en een secretaresse. Toen kwam er een doktersassistente bij en zo hebben we de afdeling een hele tijd met z’n vijven gerund.” Ze groeiden in korte tijd van 3 tot 4 patiënten per dag naar 150 patiënten per dag. Deze patiënten zagen Siep en Khaled als artsen met z’n tweeën, dus er was hulp nodig. “In 1999 kwam een derde oogarts, Marieke Versteegh, ook bij ons werken.”

Inmiddels werken er 22 mensen en komen er per dag nog steeds 150 patiënten binnen. De afspraken zijn langer en specialistischer, het aanbod uitgebreider. De afdeling is in ruim 30 jaar dus enorm gegroeid. Hoe doe je dat? Net afgestudeerd en dan vanuit het niets dit opzetten? “Siep en ik waren heel enthousiast en we hadden er veel zin in. Onze vriendschap en de sfeer maakte het werk leuk, hoe druk het ook was. We lachten samen, werkten samen over en kwamen in het weekend samen als dat nodig was. Dat maakt mijn herinneringen in Tjongerschans heel fijn. Doordat we als team nog steeds zo goed met elkaar op kunnen schieten, zijn er geen conflicten en hangt er een goede sfeer. Mijn leermeester zei altijd: “Je wordt niet moe van hard werken, je wordt moe van een vervelende sfeer”. Bovendien vind ik Friese patiënten hele leuke patiënten. Ze zijn prettig in de omgang, nuchter. Als ze je vertrouwen, dan vertrouwen ze je. En ze hebben humor. Dat scheelt ook.”

De eerste van Europa
Niet alleen in patiënten, maar ook in aanbod van behandelingen is de praktijk dus enorm gegroeid, mede dankzij Khaled en Siep. “We zijn hier de traanwegchirurgie begonnen, en hoornvliestransplantaties, maar ook het dotteren van de traanwegen. Ziekenhuis Tjongerschans was de eerste in heel Europa die dit aanbood, daardoor kregen we in die tijd patiënten van over de hele wereld.”

Precies dezelfde keuze
Als Khaled opnieuw een vak mocht kiezen, had hij precies hetzelfde gekozen. Wat maakt het vak zo mooi? “Ik kan het vak zelfstandig uitoefenen. Ik kan zelf de diagnose stellen en de behandeling uitvoeren. Dat vind ik fijn. Daardoor kun je snel werken. Daarnaast vind ik het oog heel interessant.”

Plaatsmaken voor jonge artsen
Maar hoe leuk Khaled het bij Tjongerschans ook gevonden heeft, het is tijd voor zijn pensioen. “Ik kijk er naar uit. Ik doe mijn werk tot op de allerlaatste dag met veel plezier. Ik zie mijn collega’s graag en ik vind het een leuk ziekenhuis. Maar op een gegeven moment moet je plaatsmaken voor nieuwe artsen, met nieuwe ideeën en energie, net zoals Siep en ik hier vroeger binnenkwamen. Ik ga het hier zeker missen. Het is een belangrijk deel van mijn leven. Maar, waar je iets inlevert, krijg je er iets voor terug.”

Op de vraag wat Khaled straks gaat doen tijdens zijn pensioen begint hij te lachen. “Die vraag stelt iedereen mij en het antwoord is: ik heb geen idee! Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Verveling staat niet in mijn woordenboek. Ik kan mij ook prima vermaken met niets doen. Eén ding staat wel vast: heel veel spelen met mijn kleinkinderen.”

Zorg ervoor dat je blij wordt van je werk
Tot slot wil Khaled graag nog iets meegeven aan alle collega’s en patiënten: “werk is een ontzettend belangrijk deel van je leven. Dus zorg ervoor dat je blij wordt van je werk. Er s ’ochtends met plezier je bed voor uitkomt. Dan houd je het lang vol.”